Şöyle bir bakıyorum da olanlara hayat bizim için ne kadar acımasız ve ne kadar da merhametli ; ne kadar zalim ve ne kadar adil.
Şimdilerde dudaklarına değil de bir sigara dalına aşina olan dudaklarımdan dökülen hüzün dolu kelimelerle uyandığım bu hazan sabahlarından ilkinde seni anmak istedim biraz .
Sahi, nasılsın ? İyi misin?
Tam 10 ay geçti sensiz ve ben hala kendimden uzaklaşıyorum bazı bazı. Sana gidiyor aklım ve bana dönmek istemiyor . ''İyi, tamam'' diyorum bir çocuğu onaylarcasına , tamam kalabilirsin, sonuçta yabancı olmadığın bir yerde ve geri dönüş yolunu biliyorsun.
Ve her seferinde, o çocuk ağlayarak koşup yanıma geliyor . ''Ne oldu ?'' diyorum.
Kırık kalbi ve yıkılan hayalleriyle öylece duruyor karşımda, sesi soluğu kesilmiş ve umutsuz gözleriyle bana bakıyor.
Sahi ne oldu o eski uçurtma uçurduğumuz, el ele şarkılar söylediğimiz , hayata beraber direndiğimiz günlere ? neredeler ?
Gerçekten de bir çocuk gibi sana kanışıma hala inanamadığımdan böyledir belki de.
( kuyruk acısı da denilebilir mi ? Sanmam. )
Seni sormuştum doğru ya .
Aslında biliyorum , iyisin mutlusun ve sanırım hiç de pişmanlık duymuyorsun olanlardan. Sen bilirsin tabii , hoş duysan da farketmezdi ya zaten.
Sadece merak ettiklerim kaldı geriye artık. Onları da sormamayı yeğliyorum. kader bizi tekrar buluşturana ve sen karşımda durana kadar.
Ama biliyorum, şu tütün kokan parmaklarımı alıp koysaydın avuçlarının arasına, sende anlardın seni ne çok sevdiğimi , senden önce hiç sevmediğim ve senden sonra sevemediğimi...
