Bugün yine uzaklara daldım durup dururken. Ve yine ,her seferinde sana olan tüm sözlerimin bittiğini sandığım o lanet yerdeyim sanırım.
Bütün gün tüm şarkılar seni hatırlatıp durdular nedensizce ve bende ilk boşlukta içlerinden birkaçını sıraya koyup onlar eşliğinde fotoğraflarına baktım.
Herşeye rağmen seni çok özlemişim. Hani şu çok sevdiğim hatta bir zamanlar sen gibi aşık olduğum fotoğrafın vardı ya , öpüp ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Bir şey daha fark ettim, ben epey zamandır elbet bir gün buluşacağız diyip duruyordum.
Sanırım şimdilerde buluşamayacağımız gerçeğini de kabullenmeye çalışıyorum, hem buluşsak da ne olacak ki zaten demeden de edemiyorum tabi.
Ne yazık ki , seni artık sevmiyorum .
Ama yalnızlığa da alışamadım sanırım.
Bazen kendimi saçmalarken buluyorum , bazen de deli gibi en acıklı şarkılarda kahkahalar atarken.
Her neyse , az önce Nazım Hikmet'in bir dizesini okudum
şöyle diyordu :
" Sonra aramıza şehirler girecek , hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek.
Sonra belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek."
Kim bilir belki bir gün okursan, duyarsan.
Senin de anladığın gibi , sonra birimiz öleceğiz ve diğerimiz hiç bilmeyecek artık. Herşey şimdi olduğu gibi , sen benden ve ben senden yoksun , yaşamış , yaşlanmış olacağız.
(Ve hayır,)
Üzgün değilim, Sadece bizi özledim .
Ama yakında geçer...
04.04.2022
